Kanion Sumidero

     Po wizycie w centrum miasteczka Chiapa de Corzo przyszedł czas na kolejną atrakcję tego dnia. Busikiem przejechaliśmy kawałek do innej części miasta, tuż nad rzekę Grijalva. Tu znajdowała się przystań łodzi motorowych, z której mieliśmy wyruszyć na wodną wycieczkę.

     Biletami wstępu były wodoodporne opaski na nadgarstek, którymi zaobrączkowano nas przy kasie. Kombinatoryka stosowana znana jest również w Meksyku - ja miałam opaskę z listopada 2010, Grześ z maja 2011 ;-) Kapoki rozdane, dopasowane, wszyscy na pokład, odpływamy.

     Pierwszą atrakcją były wylegujące się na brzegu krokodyle oraz mnóstwo wodnego ptactwa.

     Obecność krokodyli nie przeszkadzała wędkarzom i pluskającym się na drugim brzegu rzeki dzieciom. Z naszej łódki nawet nikt nie zamoczył ręki w wodzie.

     Wysoko nad głowami latały wielkie drapieżniki. Prawdopodobnie występujące tu orły albo sępy. Te drugie wybrały sobie całkiem spory obszar na brzegu, aby chwilę odpocząć i wysuszyć skrzydła. Było ich tam co najmniej kilkadziesiąt sztuk.

     Po kilkunastu minutach dopłynęliśmy do najbardziej spektakularnego miejsca w Kanionie Sumidero. Skały, które znajdują się tu po obu stronach mają wysokość nawet do 1 km. Nie ma brzegu, od razu pionowa, niedostępna skała. Taka potęga przyrody wzbudza respekt.

    Że nam się bardzo podobało to miejsce - napiszemy tylko dla formalności. Mina Grzesia mówi sama za siebie.

      W wysokich skałach znalazło się też miejsce dla kapliczki. Zlokalizowano ją w "jaskini kolorów", w której wyraźnie widać barwne nacieki na ścianach. Oczywiście wszystkie te wzorki to zasługa występujących w skałach minerałów.

     Niestety w pobliżu "jaskini kolorów" wzrok przykuwały mniej atrakcyjne barwy. Prądy wodne przyniosły tu mnóstwo plastikowych śmieci i innych zanieczyszczeń. Jest to plagą tego miejsca i władze nie znajdują skutecznego sposobu na rozwiązanie problemu. Meksykańska ludność ma znikomą świadomość ekologiczną i wszelkie brudy spływają tu właściwie z całego stanu Chiapas. Co roku z rzeki Grijalva wyławianych jest kilkadziesiąt tysięcy ton śmieci!!!

     Oby rozwiązanie szybko się znalazło, bo głupio byłoby zasypać śmieciami kolejne tak cudowne miejsce na Ziemi.

     W jednym miejscu natura stworzyła tu przedziwną formę naskalną, która wygląda jak gigantyczna choinka przyrośnięta do ściany.

     Z góry sączy się woda i rozbryzgując się o kolejne "gałęzie choinki" tworzy przyjemnie orzeźwiającą mgiełkę.

     Odpowiednia temperatura i wilgotność powietrza w kanionie dają świetne warunki dla porastającej skały roślinności. W niższych partiach jest gęsta dżungla, w której żyją ... małpy. Obserwowaliśmy je przez chwilę z łódki. Skakały między drzewami i podglądały turystów zza gęstej, zielonej kurtyny. Były przy tym tak szybkie i sprytne, że nawet nie próbowaliśmy cyknąć fotki. Jak już dawno stwierdził Jan Brzechwa "Małpy skaczą niedościgle..." ;-) 

     Wyższe partie skał porośnięte są dosyć gęsto wszelkimi epifitami, którym wystarczy niewielka szczelina w skale, aby zapuścić korzenie. Mnóstwo tu różnych odmian bromelii i orchidei. Niestety w tym czasie kwitło ich niewiele.

     Kaktusy wyglądają atrakcyjnie o każdej porze roku. Chociaż miały po nawet około dwa metry wysokości, to na tak wysokich skałach wyglądały jak niewielkie patyczki.

     Na północy kanion kończy się paskudną, betonową tamą i zbiornikiem retencyjnym hydroelektrowni. Naszą uwagę bardziej od tego ludzkiego tworu przykuły czatujące na ryby pelikany.

     Droga powrotna pozwoliła nam utrwalić piękne obrazy w pamięci.

     Cieszyliśmy oczy widokami do ostatniej minuty. Wam też nie skąpiliśmy ilości zdjęć, abyście mogli choć przez chwilę poczuć się jak w meksykańskim Kanionie Sumidero.

     Do trzech pierwszych osób, które przyślą na maila Renaty odpowiedź na pytanie "Na którym zdjęciu widać Renatę?" wyślemy widokówki z naszej podróży ;-) Adres mailowy w zakładce "Kontakt".